Znajdują się one w strefie Ħal Bajjada w Rabacie, która czasami znana jest również jako Tad-Dlam. Obszar ten jest zaśmiecony ponad 30 hipogeami, z których główny kompleks, położony w klastrze św. Pawła, składa się ze skomplikowanego systemu połączonych ze sobą przejść i grobowców, które zajmują powierzchnię ponad 2000 metrów kwadratowych.

Nazwa Rabat pochodzi od arabskiego słowa oznaczającego "przedmieście", ponieważ było to przedmieście starej stolicy Mdiny. Rabat jest domem dla słynnych katakumb św. Pawła.

Katakumby te były używane w czasach rzymskich do grzebania zmarłych, ponieważ zgodnie z kulturą rzymską grzebanie zmarłych w mieście Mdina było niehigieniczne, a część Rabatu została zbudowana na szczycie starożytnego rzymskiego miasta.

Część katakumb św. Pawła, część dostępna z kościoła parafialnego, który jest poświęcony temu samemu świętemu, była miejscem, w którym według tradycji i zgodnie z zapisem w Biblia, Paweł przebywał tam przez trzy miesiące, gdy został rozbity na wyspie.

Kompleks został prawdopodobnie opuszczony i do pewnego stopnia spustoszony w okresie saraceńskim, kiedy to zwyczaje pogrzebowe zmieniły się dramatycznie, aby dostosować się do praktyk nowych zdobywców. Część katakumb została ponownie wykorzystana podczas rechrystianizacji wyspy, około XIII wieku, kiedy otwarta przestrzeń została ponownie wycięta i wykorzystana jako chrześcijańska świątynia ozdobiona malowidłami ściennymi.

Chociaż znacznie mniejsze w porównaniu z katakumbami Rzymu i innych dużych rzymskich ośrodków, katakumby św. Pawła są dobrym przykładem maltańskiej architektury podziemnej, która jest wynikiem rodzimego rozwoju, na który prawie nie wpłynęły zamorskie tradycje.